Studio Simone Post

Havenmaker #86 | Studio Simone Post

Maak kennis met Simone Post, oprichter en eigenaar van haar gelijknamige studio. Simone is een meermaals onderscheiden textiel- en productontwerper. ‘Mijn designs ontstaan vanuit onderzoek naar materiaal, met de focus op esthetiek en het hergebruik van afvalproducten.’
Je vindt Studio Simone Post in de Keilewerf 2, Keilestraat 5A, M4H.

In 2015 studeerde Simone af aan de Design Academy in Eindhoven, zoals wel meer ondernemers in M4H. Sterker nog, ze kwam met drie bevriende medestudenten in 2016 naar Rotterdam. ‘Eerst in een antikraakpand in de Zalmhaven, later hier in de Keilewerf.’
Een van die voormalige studenten is haar vriend en die heeft zijn eigen bedrijf letterlijk een deur verder in hetzelfde pand. Wel zo praktisch en typisch Keilewerf.

De basis van haar werk is het opnieuw inzetten van bestaande materialen, vaak afgekeurde producten, op basis van bestaande technieken. Hierbij gaat ze regelmatig succesvolle samenwerkingen aan met bekende bedrijven. Zoals Adidas, waarbij ze oude sportschoenen omwerkte tot vloerkleden voor in de winkel, of Vlisco, de Nederlandse textielproducent die vooral in West-Afrika wereldberoemd is.
Voor die laatste maakt ze vloerkleden – of wandobjecten, zo je wenst – van afgekeurde stoffen, misdrukken. ‘Dat zijn dus producten die voor de verkoop niet langer geschikt zijn, dat is zonde. Die geef ik weer waarde, door een nieuwe vormgeving te bedenken. Een nieuwe vormentaal met veel kleurdiversiteit.’
Het eindresultaat: kunstzinnige objecten die er esthetisch mooi uitziet, zonder dat je ziet dat het afvalmateriaal is. Knap.

Simone en haar afgestudeerde vrienden maakten de overstap naar de Keilewerf omdat ze zochten naar een meer vaste locatie, met in ieder geval vooruitzicht voor vijf jaar. ‘Antikraak was op den duur te onzeker. Hier heb je een lege loods waar je zelf iets van kunt maken. En dat voor relatief weinig geld. Je hebt een eigen studio en bent toch met elkaar.’
En dat is belangrijk. Want zo ontstaan er praktische samenwerkingen, maar ook helpen de ondernemers in het pand elkaar met zaken als: Hoe gaan we om met corona? Niettemin begint Simone er een klein beetje “uit te groeien.” ‘Het is tof hier, maar ik merk dat nu het steeds serieuzer wordt ik ook wat meer wensen krijg. Direct daglicht bijvoorbeeld mis ik, dat is voor iemand die veel met kleur werkt essentieel. En als je stagiairs over de vloer hebt merk je dat iets als verwarming ook voor verbetering vatbaar is. Hoe dan ook, het liefst blijf ik hier of in ieder geval in de directe omgeving.’

‘Ik vind het interessant als ergens veel afval van is, een constante stroom die ergens ontstaat door een fout in het systeem. Dat geeft mij aanvoer om mee te werken op enige schaal, niet alleen met enkele stukken. En om er conceptmatig mee om te gaan. Door mijn werk kijken producenten er wel anders naar, merk ik. Dat is mooi om te zien.‘
Simone’s nieuwste project richt zich op de afvalstromen in het leerbewerkingsproces. Ze verdiept zich erin hoe afval van de leerfabriek – en dat schijnt relatief veel te zijn – weer waarde kan krijgen. ‘Dat is een fase van veel onderzoek en veel vragen stellen.’

Dingen maken vindt ze uiteindelijk leukst. Ze werkt graag en veel met textiel. ‘Mijn belangrijkste drijfveer is om nieuwe beelden te scheppen, in een esthetisch design. Iets wat vrolijk en optimistisch is, wat je een gevoel meegeeft. Als je daar tijd en energie in stopt krijg je nieuwe, onverwachte vormen. Met dat concept kun je eindeloos dingen doen.’
En dat doet ze dan ook, haar ding. Wars van massaproductie, waarbij alles uniform en inwisselbaar is en op zoek naar objecten die gelijkwaardig maar allemaal net even anders zijn: ‘Omarm de uniciteit!’